Rozdział 50 - Miłość rośnie wokół nas...

- Lily! Gdzie moje buty?!
       Przewróciłam tylko oczami i rozejrzałam się po pokoju. Niemal natychmiast dostrzegłam czarne trzewiki Dor, więc sięgnęłam po nie, po czym podałam je koleżance.
- Wielkie dzięki Lil. Życie mi ratujesz!
- Jakbym o tym nie wiedziała - odpowiedziałam przypatrując się z uśmiechem przygotowaniem przyjaciółki.
- I jak wyglądam? - zapytała, odwracając się w moim kierunku.
       Przebiegłam spojrzeniem ubrania koleżanki. Miała na sobie obcisłe czarne dżinsu, tego samego koloru trzewiki, a do tego czerwoną bluzkę z półrękawem, która miała cekiny przy dekolcie. Zero makijażu, a z biżuterii tylko naszyjnik z czerwoną gwiazdką. Przyglądając się zdenerwowanej minie przyjaciółki, ledwo mogłam powstrzymać się od śmiechu.
- Wyglądasz wspaniale - powiedziałam.
- Może jednak powinnam się przebrać? - zasugerowała niepewnie dziewczyna, ale stojąca obok niej Ann tylko pogroziła jej palcem.
- Nie ma mowy. Przebierałaś się już chyba z dziesięć razy! Lily ma rację, wyglądasz świetnie. Nic już nie zmieniaj.
- Ale... - spróbowała zaoponować Dorcas, jednak moja blondwłosa przyjaciółka nie pozwoliła jej skończyć.
- Wyglądasz świetnie. Kiedy cię zobaczy padnie ci do kolan i będzie bił pokłony, błagając byś została panią jego życia. Ale teraz leć już, bo zaraz się spóźnisz.
- CO!? Która godzina?
- Za pięć piąta - odpowiedziała Ann, na co zerwałam się z łóżka.
- O nie! - wykrzyknęłam równo z Dorcas - Zaraz się spóźnię!
- Na co się spóźnisz? - zapytała mnie zdziwiona czarnowłosa.
- O siedemnastej mam spotkanie z Dumbledorem - odpowiedziałam, szybko zakładając na nogi trampki.
- Co tym razem od ciebie chce? - zapytała mnie zaintrygowana Ann.
- Nie wiem - odpowiedziałam - Ale się dowiem. To co Dor, idziemy?
- Tak, jasne - odparła, po czym wyszła z pokoju a ja za nią.
       Zeszłyśmy po schodach w absolutnej ciszy i dopiero tuż przed wejściem do Pokoju Wspólnego, zauważyłam, że Dorcas drży. Objęłam ją ramieniem i przytuliłam.
- Co się dzieje? - zapytałam.
- A co jeżeli mu się nie spodobam? - zapytała nieco onieśmielona.
- Uwierz mi, będzie tobą zachwycony.
- A jeśli palnę jakąś gafę? Albo zrobię coś nie tak? Albo...
- Dorcas! Spokojnie. Miałaś już przecież miliony chłopaków i jak do tej pory, nigdy się tak nie denerwowałaś.
- No wiem... Ale on jest inny niż pozostali z którymi chodziłam. Po prostu się martwię, że coś pójdzie źle - odparła nieco przybita.
- Nie martw się - odpowiedziałam pocieszająco - Cokolwiek by się nie wydażyło i tak nie zmieni jego uczuć do ciebie.
- CO?! - wykrzyknęła zdumiona - Uczuć do mnie? Jakich uczuć?!
       W odpowiedzi tylko się zaśmiałam, po czym puściłam Dorcas i ruszyłam przed siebie, zostawiając ją oniemiałą w miejscu.
- Lily! - krzyknęła jeszcze za mną, ale nie miałam zamiaru jej odpowiadać.
- Powodzenia! - krzyknęłam na odchodnym po czym ruszyłam w kierunku wyjścia z PW.
       Zanim jednak zdążyłam wyjść na korytarz, poczułam jak ktoś łapie mnie za łokieć. Odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z Syriuszem.
- O co chodzi? - zapytałam.
- Jak ja mam się zachowywać? Nie wiem co mam zrobić. No bo to przecież Dorcas i nie mogę się zachowywać tak...
       Westchnęłam. No nie, naprawdę? Jemu też tak odwala? Położyłam Łapie rękę na ramieniu i powiedziałam:
- Bądź po prostu sobą. To jej absolutnie wystarczy - po tych słowach miałam już odejść, jednak nagle coś wpadło mi do głowy, więc ponownie się odwróciłam i z mrugnięciem dodałam - Jak ją pocałujesz, to wszystko będzie ok.
- CO?! - zapytał mnie zdezorientowany - A co jeśli mnie odrzuci?
       Zaśmiałam się. Czy ci dwoje byli aż tak ślepi, że nie widzieli, że się sobie nawzajem podobają?
- Uwierz mi. Nie odrzuci.
       Po tych słowach odwróciłam się na pięcie i szybko wyszłam na korytarz, po czym biegiem udałam się w stronę gabinetu dyrektora. Byłam pewna, że już jestem spóźniona, a nie chciałam, by profesor Dumbledor się niecierpliwił, więc biegłam najszybciej jak mogłam. Kiedy wkońcu dotarłam do drzwi gabinetu, byłam już bardzo zmęczona, serce waliło mi w piersi, oddech przyspieszył i pot spływał po karku. Wzięłam kilka oddechów na uspokojenie, po czym zapukałam.
- Proszę - usłyszałam głos dyrektora, więc otworzyłam drzwi i weszłam do gabinetu.
       Ze zdziwieniem zauważyłam, że nie jestem tam jedynym gościem. Poza mną był tam również mężczyzna, którego spotkałam za pierwszym razem, gdy profesor wezwał mnie do swojego gabinetu, by zaproponować mi przystąpienie do Zakonu, Alastor Moody.
- Dzień dobry - powiedziałam patrząc to na dyrektora, to na przybysza.
- Zależy dla kogo dobry - mruknął Moody, po czym spojrzał na mnie spode łba.
- Alastorze, zachowuj się - upomniał czarodzieja, profesor Dumbledor, po czym zwrócił się do mnie z uśmiechem na ustach - Cieszę się, że już jesteś Lily.
- Przepraszam za spóźnienie.
- Jesteś idealnie na czas - odpowiedział mi dyrektor.
- Jeżeli na czas, uznajesz dziesięciominutowe spóźnienie, to owszem - odburknął Moody, na co spojrzałam na niego wilkiem i wściekle prychnęłam.
- Już, już, spokojnie - powiedział profesor stając pomiędzy nami i unosząc pojednawczo ręce. - Nie przyszliśmy tu, żeby się kłócić. Spróbujcie się nie pozabijać, szczególnie, że macie współpracować.
- CO!? - zapytaliśmy równocześnie ze zdziwieniem.
- Lily nauczyła się już wielu przydatnych zaklęć, dzięki którym będzie bardzo przydatna dla Zakonu. Problem w tym, że brak jej jednej podstawowej umiejętności, której będę od niej wymagał, jeśli będzie miał uczestniczyć w misjach.
- To znaczy? - zapytałam ciekawa, czego będę się uczyć tym razem.
       Dyrektor popatrzył na mnie z uśmiechem i odpowiedział:
- Musisz opanować teleportację.
       Uśmiechnęłam się szeroko na wieść o tym, choć jednocześnie byłam nieco zaniepokojona. Teleportacji miałam się uczyć dopiero za rok, a korzystać będę z niej mogła, dopiero po ukończeniu siedemnastu lat. To, co proponował dyrektor...
- To jest nielegalne! - Moody powiedział to, o czym właśnie pomyślałam.
- Tak, tak, wiem - stwierdził dyrektor. - Ale jako członkini Zakonu musi to opanować. I to jak najszybciej.
- Dlaczego? - zapytałam zdziwiona.
- Widzisz Lily. Szkolę cię pod jednym specjalnym kątem. Jako szpiega.
       Słysząc to aż zachłysnęłam się powietrzem. Czy profesor mówił poważnie? Miałam być szpiegiem? Przypomniałam sobie wszystkie dotychczasowe lekcje i wszystkie zaklęcia, których się nauczyłam i nagle wszystko złożyło się w kupę. Wszystkie nabyte na dodatkowych zajęciach umiejętności, były wymagane od szpiega. Kiedy wciąż próbowałam przetrawić tę informację, profesor kontynuował:
- Obecnie, brakuje nam w Zakonie szpiegów. Zaledwie kilku jest w stanie odpowiednio wykonywać swoje zadania. Voldemort przybiera na sile i planuje coś okropnego. Nie wiemy jeszcze co dokładnie, właśnie dlatego jesteś nam teraz tak bardzo potrzebna.
- Ale przecież ona nie może iść na misję w tak młodym wieku - zaprotestował z oburzeniem Moody.
- Owszem - potwierdził dyrektor ze skinieniem głowy. - Ale w przyszłym roku na pewno będzie nam potrzebna, a ja nie pozwolę, by umknęła nam jakaś ważna informacja, ponieważ jeden z naszych szpiegów, nie może się udać na zwiady ze względu na to, że nie umie się teleportować.
- Ale jak to zatuszujesz Albusie? Przecież w Ministerstwie natychmiast to wykryją - auror burzył się coraz bardziej.
- Jeden z Członków Zakonu się tym zajmie - odpowiedział spokojnie profesor.
       Na te słowa Moody prychnął z niezadowoleniem, po czym niezadowolony zapytał:
- Więc po co mnie tutaj wezwałeś?
- Chciałbym, żebyś nauczył Lily teleportacji.
- CO?! - wykrzyknęliśmy oboje zdumieni.
- Nie możesz sam jej uczyć? - zapytał Moody.
- Nie mam odpowiednich kwalifikacji - odparł na to dyrektor takim tonem, jakby to powinno być oczywiste.
- Co nam po kwalifikacjach, skoro to i tak jest nielegalne? - warknął Moody.
- Uspokój się Alastorze. Mam na myśli po prostu to, że ja nie wiem, jak miałbym ją tego nauczyć, a ty sobie z tym poradzisz.
- Jeszcze czego. Mam uczyć taką małolatę - prychnął, na co cała się zjeżyłam.
- Hej! - krzyknęłam oburzona. - To, że nie mam jeszcze siedemnastu lat i nie znaczy, że nic nie umiem.
- Jasne, bo uwierzę - parsknął.
- Więc może chcesz się o tym przekonać? - zaproponowałam wojowniczo.
- Co proponujesz księżniczko?
       Słysząc, że nazwał mnie księżniczką, aż cała się zagotowałam i miałam ochotę przywalić mu w nos, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam i wycedziłam przez zaciśnięte mocno zęby:
- Urządźmy pojedynek.
       Na tę propozycję Moodiemu aż zaświeciły się oczy, a na ustach pojawił się podejrzany uśmiech. Zanim jednak zdążył mi odpowiedzieć, odezwał się dyrektor.
- Nikt tu nie będzie się z nikim pojedynkował - powiedział z przyganą patrząc na nas oboje.
       Słysząc upomnienie, trochę się zawstydziłam, ale nie żałowałam propozycji. Spojrzałam na Moodiego, który jednak nie okazał ani śladu skruchy, choć przestał się uśmiechać i na powrót spoważniał. Dyrektor spojrzał na aurora, po czym już swoim zwykłym, spokojnym tonem, zapytał:
- Będziesz ją uczył?
       Moody przeniósł wzrok z Dumbledora na mnie i mogłabym przysiąc, że dostrzegłam w jego oczach ogniki rozbawienia, a przez twarz przemknął lekki uśmiech. Działo się to jednak tak szybko, że nie byłam pewna czy aby na pewno wzrok nie robił sobie ze mnie żartów.
       Gdy auror ponownie popatrzył na profesora, był poważny i milczący. Przez chwilę myślałam, że się nie zgodzi, ale właśnie w tej samej chwili powiedział:
- Zgoda.
       Byłam zdumiona decyzją aurora, ale przyjęłam ją z radością. Prawda była taka, że choć facet mocno mnie irytował, byłam pewna, że jest dobrym czarodziejem i na pewno mnie czegoś nauczy. Oczywiście o ile się wcześniej nie pozabijamy.
       Moje rozmyślania przerwał dyrektor, który odpowiedział:
- To wspaniale! Kiedy mógłbyś się z nią spotkać na pierwszą lekcję?
- Jeszcze nie wiem, ale jakby co dam ci znać.
       Dyrektor skinął w odpowiedzi głową a Moody odwrócił się i ruszył w kierunku kominka. Kiedy przechodził obok mnie, usłyszałam jak mówi:
- Nie daruję ci tego pojedynku. Zmierzymy się następnym razem.
       W odpowiedzi tylko skinęłam głową, a po chwili dobiegł mnie śmiech aurora. Odwróciłam się, by go walnąć, ale on już znikał w zielonych płomieniach. Kiedy zostałam sama z profesorem, głośno prychnęłam, na co dyrektor tylko się zaśmiał.
- No cóż Lily, to wszystko na dzisiaj. Dam ci znać, jak będę wiedział kiedy odbędzie się twoje lekcja z Alastorem - powiedział, wciąż z uśmiechem na ustach.
- Dowidzenia dyrektorze - powiedziałam kierując się w stronę wyjścia z gabinetu.
       Kiedy już znalazłam się na korytarzu, byłam nieco zdezorientowana i nie za bardzo wiedziałam, co powinnam ze sobą zrobić. W końcu zdecydowałam się udać do pokoju, ale kiedy byłam już na trzecim piętrze przypomniałam sobie o randce Dorcas i naszła mnie nagła chęć sprawdzenia, jak sobie z Syriuszem radzą, więc szybko zbiegłam po schodach i udałam się na błonia. Kiedy już wyszłam z zamku, na chwilę oślepiło mnie słońce, przez co na dłuższą chwilę straciłam wzrok. Kiedy moje oczy przywykły do tak jasnego światła, rozejrzałam się w poszukiwaniu pary. W końcu dostrzegłam tę dwójkę niedaleko jeziora. Byłam jednak za daleko, by cokolwiek usłyszeć, więc po cichu zbliżyłam się do jednego z drzew, które stało najbliżej wodnej tafli i nastawiłam uszu by coś usłyszeć. Nagle dobiegł do mnie głos Dorcas:
- Przecież i tak wiesz, że mam rację.
- Co?! - wykrzyknął oburzony Łapa. - Wybacz skarbie, ale nie, nie masz racji.
- Oczywiście, że mam rację - odpowiedziała zadziornie Meadowes - Zawsze ją mam.
- Mhm... Akurat - potwierdził Syriusz z sarkazmem.
- Może zaprzeczysz?
- A i owszem, zaprzeczę.
- To podaj choć jeden przykład, kiedy nie miałam racji - odparła pewna siebie Dor.
- A chociażby to, że myślałaś, że Lily podoba się Shawnowi.
- Oj tam, pojedynczy przypadek - stwierdziła Dorcas, machnąwszy na to ręką.
- Ja ci dam pojedynczy przypadek - powiedział Syriusz, po czym zaczął łaskotać Czarną.
       Dziewczyna zaczęła się śmiać, ale po chwili nie mogła już wytrzymać i zaczęła uciekać. Na moje nie szczęście pobiegła prosto ku miejscu w którym się ukrywałam. Spanikowana, nie wiedziałam co powinnam zrobić, gdy nagle poczułam jak czyjaś ręka łapie mnie w talii i pociąga do tyłu. Krzyknęłam zaskoczona, ale po chwili ktoś zatkał mi usta dłonią. Zaczęłam się szamotać i już miałam kopnąć napastnika w kolano, gdy usłyszałam tuż przy uchu znajomy głos:
- Spokojnie, to tylko ja. Przestań się rzucać.
       Natychmiast zamarłam, po czym opuściłam podniesioną nogę i nieco się rozluźniłam, więc napastnik mnie puścił. Odwróciłam się twarzą do niego i zapytałam:
- Co ty robisz?
- Ukrywam cię, a nie widać?
- Co? - zapytałam zdumiona - Niby jak mnie ukrywasz?
- Ta peleryna pod którą się ukrywamy, to peleryna niewidka, więc Dor i Łapa nas nie zobaczą.
       Oniemiałam na chwilę, jednak szybko otrząsnęłam się z tego stanu otumanienia i zapytałam:
- Skąd masz pelerynę niewidkę?
- Dostałem od ojca - wyjaśnił niecierpliwie, po czym złapał mnie za rękę i pociągnął w kierunku zamku.
- Ej! - zaoponowałam - Ja tutaj przyszłam zobaczyć, jak sobie ta dwójka radzi.
- Tak, wiem. Ja też - odpowiedział wyszczerzając się do mnie. - Bezpieczniej jednak będzie, jak odejdziemy kawałek, żeby nas przypadkiem nie usłyszeli. Ok?
       Skinęłam głową na znak zgody, po czym ruszyliśmy pod górkę. W połowie drogi odwróciliśmy się, żeby zobaczyć co robią Black i Meadowes. Nadal ganiali się wesoło po całej łące, gdy nagle, Czarna się przewróciła, a Syriusz nie mogąc w odpowiednim momencie wyhamować, potknął się o jej nogi i również wylądował na ziemi, przez co oboje zaczęli się głośno śmiać. Widząc to, doszłam do wniosku, że nie potrzebne im przyzwoitki, więc złapałam Jamesa za łokieć i pociągnęłam w kierunku zamku. Na korytarzu, Rogacz ściągnął z naszej dwójki pelerynę i z uśmiechem zapytał:
- Gdzie się teraz wielmożna Pani wybiera?
- A tak się akurat składa, że wielmożna Pani wybiera się do wieży Gryffindoru - odpowiedziałam, podejmując się gry. - A gdzie się Pan wybiera.
- Och, proszę, żaden Pan. Nie jestem godzien tego miana. Wystarczy mi, że pozwoli mi Pani być swoim służącym, który z wielką chęcią, będzie Pani towarzyszył gdziekolwiek Pani pójdzie.
- A zatem, niech i tak będzie.
       Po tych słowach nie dałam już rady powstrzymać śmiechu, a i James, był już całą tą sytuacją bardzo rozbawiony, więc udaliśmy się do PW ze śmiechem na ustach. Mieliśmy właśnie skręcić w przyległy korytarz, gdy nagle usłyszeliśmy cichy śmiech, więc zatrzymaliśmy się i z ciekawością wychyliliśmy się, by zobaczyć co się dzieje. W naszym kierunku, szli właśnie Ann z Remusem, cicho o czymś rozmawiając i wciąż parskając śmiechem. Patrzyłam na to z uśmiechem na ustach, jednak stojący za mną Rogacz cicho mruknął z niezadowolenia.
- O co chodzi? - zapytałam.
- Powinien ją objąć, albo chociaż złapać za rękę - odpowiedział. - Przecież ona mu się podoba i to z wzajemnością. Mógłby wreszcie zrobić pierwszy ruch.
- Daj im trochę czasu - powiedziałam patrząc na niego błagalnie, ale on już wyjmował różdżkę zza paska spodni, po czym wyjrzał na korytarz i mruknął coś pod nosem.
       Ja również spojrzałam w kierunku pary, ciekawa, co też zaraz się wydarzy. James wyczarował tuż przed Ann kałużę, w którą, dziewczyna przypadkowo wdepnęła i poślizgnęła się. Na szczęście Remus, był na tyle szybki, że zdążył ją złapać, zanim upadła na ziemię. Trzymał ją przez chwilę w ramionach i patrzył jej w oczy, po czym zapytał:
- Wszystko ok?
       Teraz to ja postanowiłam zadziałać magią. Szybko machnęłam różdżką, wykorzystując zaklęcie, które kiedyś przeczytałam w pewnej książce i Lorens, zgodnie z moją myślą odpowiedziała:
- Nie jestem pewna. Kostka bardzo mnie boli.
       Słysząc to, Remus wziął dziewczynę na ręce i oznajmił, że zabiera ją do pielęgniarki. Na moje i Jamesa nie szczęście, najbliższa droga do gabinetu biegła akurat przez korytarz w którym staliśmy, więc Lunatyk ruszył w naszym kierunku. Szybko się wycofałam, po czym pokazałam Jamesowi, by nakrył nas peleryną, co też po chwili uczynił. Kiedy Remus i Ann, zniknęli nam już z oczu, zdjęliśmy z siebie okrycie, a James mnie zapytał:
- Co zrobiłaś?
- Nakłoniłam Ann, by powiedziała to, co powiedziała.
- Jak? Skąd w ogóle znasz takie zaklęcia? Czy uczyłaś się tego na zajęciach z Dumbledorem?
- Nie. Przeczytałam to w książce.
- Pożycz mi ją - poprosił.
- To ty umiesz czytać - zapytałam zdumiona.
- Ha ha ha, bardzo śmieszne - odpowiedział sarkastycznie James, ale już po chwili zaczął się śmiać, a ja po sekundzie do niego dołączyłam.
- Chodźmy już lepiej do tego Pokoju Wspólnego, bo jeszcze wszystko się wyda - powiedziałam, wciąż się śmiejąc.
- Ok. Chodź - powiedział chłopak, po czym pociągnął mnie w kierunku wieży.
       Gdy tak szliśmy korytarzem, przypomniała mi się nagle piosenka z jednej z mugolskich bajek, której refren brzmiał: "Miłość rośnie wokół nas...". Uśmiechnęłam się pod nosem i zanuciłam cicho tę melodię, zastanawiając się przy tym, czy ta miłość nie wzrasta również tutaj w Hogwarcie, pod okiem małych dobrych leśnych duszków, znanych powszechnie jako przyjaciele.

-------------------------------------------------------

HURA!
Jest rozdział! Nareszcie. I to w dodatku 50! Nie powiem, że jest dobry, ale nie powiem również, że jest zły. Zawsze mogło być gorzej.
Zgodnie z ankietą staram się wprowadzać wątki, które was ciekawią. Tak więc macie tu relację Lily-James, Ann-Remus, Dorcas-Syriusz i w trochę mniejszym stopniu Lily-dziewczyny, Lily-Syriusz. Oczywiście też jest wątek o Zakonie. Sporą popularnością cieszy się sprawa dziewczyny w czerwonej sukni i bardzo chcecie dowiedzieć się o tym więcej, ale niestety w najbliższym czasie będziecie musieli uzbroić się w cierpliwość, bo to trochę potrwa, choć mogę o tym niekiedy wspominać, ale raczej rzadko. Jeden rozdział będzie poświęcony rozwiązaniu tej sprawy i potem wątek zamknę. Co do innych wątków z ankiety postaram się je stopniowo rozwijać i mam nadzieję, że się na mnie nie zawiedziecie.
Ok, ale wracając do rozdziału, to piosenka "Miłość rośnie wokół nas",  pochodzi oczywiście z filmu "Król Lew". Jeśli chcecie posłuchać kliknijcie.
Jak zapewne zauważyliście, mam nowy szablon. Niektórzy mogą stwierdzić, że jest zbyt pstrokaty i jaskrawy, ale taki właśnie chciałam. No wiecie, taki wiosenny, wesoły, artystyczny i radosny :) Ale powiedzcie, podoba wam się?
Następny rozdział napiszę zapewne dopiero po egzaminach, ale może ( choć to raczej wątpliwe ), coś pojawi się wcześniej.
W każdym razie, mam nadzieję, że rozdział wam się spodobał i chętnie będziecie go komentować.
Pozdrawiam XD