Dawno nic tutaj nie opublikowałam, a wy nadal jesteście ze mną. Dziękuję z całego serca. A już szczególnie dziękuję ~luli oraz Ew. To dzięki waszym komentarzom wciąż przypominam sobie o tym blogu i bazgrzę kolejne rozdziały. Dziękuję wam bardzo. Ten rozdział jest dla was...
Promienie słoneczne powoli przeświecały przez firanki, rzucając w pokoju złote refleksy. Jedna z maleńkich plamek światła, padła na moją twarz, opromieniając kilka rudych kosmyków. Moje szeroko otwarte zielone oczy, wpatrywały się w sufit, a głowa rozmyślała o wydarzeniach ostatniego tygodnia. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem wspominając tydzień mody, który zakończył się trzy dni temu. Od tego czasu siedziałam w domu, wyjątkowo się nudząc. Na chwilę obecną byłam w domu sama. Rodzice wyjechali na miesiąc do ciotki na wieś, a Petunia, nie chcąc ze mną przebywać przez okres ich nieobecności, wybrała się ze znajomymi nad morze. Jednym słowem, spokój i cisza. Nudy... Co prawda, wakacje były idealnym czasem na odpoczynek, jednak zbyt dużo czasu spędziłam z huncwotami by cieszyć się tą całkowitą ciszą...
Wróciłam wspomnieniami kilka dni wcześniej, kiedy to żegnałam się z chłopakami. Tak, w końcu pogodziłam się z Jamesem. I teraz było mi dużo lżej na sercu. Zniknął ucisk z płuc, zastąpiony przyjemnym ciepłem, które pochodziło z radosnej świadomości, że mnie i Jamesa nie dzielą już żadne mury niezgody. Westchnęłam cicho, z ulgą i przyjemnością. Teraz było o wiele lepiej. Przed wyjazdem z Londynu, chłopcy obiecali, że jeszcze mnie odwiedzą. Chciałam, by nastąpiło to najszybciej jak się tylko da...
Westchnęłam zrezygnowana, po czym zwlokłam się z łóżka i udałam się do łazienki. Po szybkiej toalecie, skierowałam się ku szafie i zmieniłam piżamę, na coś bardziej odpowiedniego, po czym wyszłam z pokoju. Zeszłam schodami na parter i skierowałam się ku kuchni. Podeszłam do lodówki zastanawiając się co zrobić sobie na śniadanie, gdy nagle dobiegł mnie dźwięk dzwonka do drzwi. Zdziwiona zamknęłam lodówkę i ruszyłam w kierunku wejścia. Otworzyłam drzwi i stanęła skamieniała ze zdziwienia.
- Siemka Pyskata.
- M... Moody?
- We własnej osobie. A kogo się spodziewałaś?
- Ja... Em... No, tego... Nikogo – odpowiedziałam starając
się opanować pierwsze zdumienie. – Co ty tu robisz?
- Prosiłaś mnie przecież jeszcze przed wakacjami o pomoc,
nie? A dużo jeszcze nauki zostało przed nami, więc o to jestem.
Zamrugałam po raz ostatni ze zdziwienia, po czym odsunęłam się
i gestem zaprosiłam Gbura do środka. Kiedy wszedł do środka, zamknęłam za nim
drzwi i ruszyłam w kierunku kuchni.
- Robię właśnie śniadanie. Przyłączysz się?
- Czemu nie – odparł wzruszając tylko ramionami i podążając
za mną.
Podeszłam do lodówki i zaczęłam wyjmować składniki. W tym
czasie, Alastor usiadł przy stole na jednym z krzeseł i przyglądał mi się z
uwagą.
- Więc... – zaczęłam rozmowę, krojąc kiełbasę – Co cię tu
sprowadza?
- Już mówiłem co – odparł ponuro.
- Nie kłam. Znam Cię. Nie przyszedłbyś tak po prostu sam z
siebie. Co jest? Dumledore kazał ci przyjść?
- Nie, to nie to...
- Więc co jest? Na pewno masz wiele ważniejszych rzeczy na
głowie. Praca aurora, szpiegowanie Czarnego Pana. Co ty tu robisz?
- Jestem na... Przymusowym urlopie – przyznał niechętnie A
ja zamarłam w pół ruchu.
- Że jak? – zapytałam odwracając się w kierunku Moodiego.
- To co słyszysz – walnął opryskliwie.
- Dlaczego? – zapytałam szczerze ciekawa.
- Stwierdzili coś w stylu ze ostatnio stałem się „zbyt
gburowaty” i trudno ze mną wytrzymać.
Słysząc słowa Aurora roześmiałam się głośno i stwierdziłam:
- Z tobą nigdy nie da się wytrzymać Gburze.
- Odszczekaj to Pyskata – warknął Alastor, ale ja tylko
pokręciłam głowa z uśmiechem na ustach i wróciłam do krojenia kiełbasy.
- Skoro masz wolne, to w takim razie czemu nie pomagasz
Zakonowi?
Odpowiedziała mi cisza. Odwróciła się z otwartymi ze
zdumienia ustami do Moodi’ego który wpatrywał się z uporem w blat stołu.
- Nie wierzę – powiedziałam – Dumbledor stwierdził dokładnie
to samo!
Cisza która zapadła była wystarczającą odpowiedzią.
- No, no... To wiele wyjaśnia - stwierdziłam odwracając się
w kierunku kuchenki i wybijając jajka na patelnię. – Od kiedy masz wolne?
- Od dwóch dni – mruknął cicho.
Pokiwałam głową, wrzucając na patelnie również kiełbasę. Na
mojej twarzy pojawił się wredny uśmiech.
- Rozumiem ze odwiedzenie mnie, by się ze mną użerać i mnie
uczyć jest dużo ciekawsze od siedzenia samotnie przed telewizorem, nie wiedząc
co ze sobą zrobić.
- Cicho bądź Pyskaczu jeden.
- Ojoj... No już Moody, nie denerwuj się tak. To żaden wstyd
potrzebować czyjejś pomocy – odparłam przesadnie słodkim głosem, na co auror posłał
mi nienawistne spojrzenie.
Ja w tym czasie wyjęłam z szafki dwa talerze i włożyłam
chleb do testera. Nałożyłam pokaźne kopce jajecznicy na talerze i zaniosłam je
na stół, jeden z talerzy stawiając przed Moodym a drugi, na przeciwko niego. Po
chwili podeszłam do kuchenki i wyjęłam z tostera upieczony chleb, po czym
położyłam to na osobnym talerzyki, który następnie postawiłam na stole.
- Chcesz coś do picia? – zapytałam Gbura, który po chwili zastanowienia
poprosił o herbatę.
Przygotowałam dwie szklanki i zagotowałam wodę. Po chwili
napoje były już zrobione i zaniosłam je na stół.
- Smacznego – powiedziałam zabierając się do jedzenia.
Alastor przyglądał mi się przez chwilę, po czym sam zabrał
się za posiłek. Wziął pierwszy kęs i zamarł na chwile.
- To... To jest pysznie Evans!
- Eee tam... Zwykła jajecznica.
- Co nie zmienia faktu że jest najlepszą, jaką jadłem od
wielu lat.
Uśmiechnęłam się zadowolona z komplementu. Jedliśmy przez
chwilę w milczeniu po czym nagle Moody zapytał:
- To co? Chcesz poćwiczyć?
- I tak nie mam nic do roboty więc w sumie czemu by nie –
odparłam lekceważąco chcąc ukryć przed Gburem fakt, jak bardzo byłam
podekscytowana perspektywą dalszej nauki.
Moody skinął głową a przez jego twarz przemknął cień
uśmiechu.
- Swoją drogą – kontynuowałam dialog – Jak długo jesteś już
w Zakonie?
Gbur popatrzył na mnie uważnie, mrużąc przy tym lekko oczy.
Po chwili zastanowienia w końcu mi odpowiedział.
- Od jakichś pięciu lat, kiedy skończyłem Hogwart.
Parsknęłam gwałtownie w herbatę i zaczęłam kasłać.
- Że jak?! – wykrzyknęła
zdumiona – jesteś starszy ode mnie o siedem lat?
- A co ty myślałaś? – zapytał, wpatrującuważnie mnie uważnie
znad kubka z parującą herbatą.
- Em, no... Myślałam że może jesteś starszy o jakieś trzy,
cztery lata – odparłam zmieszana.
- Czyżbym ci się podobał? – zapytał z filuternym uśmieszkiem
na ustach.
- Co!? Nie! Afe... W życiu! – odparłam natychmiast, a Alastor
głośno się roześmiał.
To był pierwszy raz kiedy słyszałam jego śmiech. Do tej
pory, w mojej obecności pozwalał sobie co najwyżej na uśmiech sympatii bądź
dumy, a i to zdarzało się rzadko. Teraz wiec, gdy ukazał mi inne oblicze swojej
twarzy, nie mogłam się nie uśmiechnąć. Wyglądał tak odmiennie niż zazwyczaj.
Radosny uśmiech rozjaśniał jego twarz odmładzając ho jeszcze bardziej. Nie
wyglądał jak auror, a jak młody arystokrata w którym mogłaby się zakochać niejedna
dziewczyna.
W końcu Moody przestał się śmiać i spojrzał na mnie znów tym
swoim zwyczajnym, opanowanym spojrzeniem, choć na jego ustach błagał się cień
uśmiechu.
- Gburze... –
zaczęłam powoli, niepewna czy zadać pytanie które ciągnęło mi się na usta. –
Czy masz dziewczynę?
Twarz Moody’ego natychmiast spowarzniala. Jakikolwiek ślad
uśmiechu czy radości zniknął z jego twarzy, przez co poczułam jak uratuje ze
mnie cała radość, a poczułam jedynie smutek i wyrzuty sumienia, że widocznie
zapytałam o coś, co zepsuło mu humor. A jeszcze chwilę temu wydawał się być
choć trochę szczęśliwy. Zobaczyłam jak palce Alastora zaciskają się mocno na
kubku, a po pokoju przetoczyła się nagła fala energii. Na kubku aurora pojawiła
się rysa.
- Miałem dziewczynę – odparł cicho mężczyzna wpatrując się w
stół, a ja podniosłam wzrok na jego twarz. – Oświadczyłem się jej pod koniec
siódmego roku. Nadal pamiętam, jak bardzo była wtedy szczęśliwa. Rzuciła mi się
na szyję, a po policzkach płynęły jej łzy. Wyszeptała mi wtedy do ucha „Tak,
już zawsze będziemy razem”. W tamtym momencie, byłem najszczęśliwsza osoba na
świecie. Bo nie ma nic wspanialszego niż wizja spędzenia całego życia, z osoba którą
się kocha. Nie minęły dwa dni, a skończyła się szkoła. Rozstaliśmy się na
dworcu. Mieliśmy się spotkać za miesiąc. Ja wyjechałem na ten czas z matką do
Rumunii, a ona została w Anglii. Miała cały ten czas spędzić z przyjaciółkami
na wspólnych wakacjach. Pojechały nad morze. Niecałe dwa tygodnie później
zostałem, wezwany do Anglii. Miałem pomoc w identyfikacji kilku zamordowanych
osób. Kiedy dotarłem do kostnicy natychmiast ja rozpoznałem. Poinformowani
mnie, że zginęła w jednej z potyczek z Voldemortem, który w tamtym czasie
kompletował swój zespół Śmierciożerców. Chciał ja w swoich szeregach. Była bardzo
utalentowaną czarownicą. I miała dobre serce. I przypłaciła to życiem –
wyszeptał.
Widziałam na twarzy Alastora, wyraźny ból, jednak po jego
twarzy nie spłynęła nawet jedna łza. Od tamtej tragedii minęło już siedem lat. Wszystkie
łzy już wyschły. Wszystkie wylał już za nią. Teraz nie był już zdolny do
płaczu...
Wpatrywałam się z bólem w twarz Moodiego, gdy poczułam jak
po moich policzkach spływają słone łzy. Alastor wpatrywał się pustym wzrokiem w
kubek trzymany w rękach A ja po prostu nie mogłam znieść wyrazu bólu na jego
twarzy. Wstałam że swojego miejsca po czym podeszłam do niego i mocno go
przytuliłam. Przez jego twarz przemknął wyraz zdziwienia, ale po chwili jego mięśnie
się rozluźniły i pozwolił mi wzmocnić uścisk. Trwaliśmy tak jakiś czas, puki
nie poczułam ze oddech mężczyzny się uspokaja i on sam wydawał się mniej
spięty. Puściłam go i usiadłam na miejscu obok.
- Przepraszam, że o to zapytałam.
- Nie martw się o to – odparł – To nic nowego.
Przyzwyczaiłem się już do faktu, że nie żyje. Chyba tylko po prostu... Nadal
nie mogę się pogodzić z tą myślą.
Skinęłam powoli głową, ze zrozumieniem, po czym zapytałam:
- Czy to dlatego dołączyłeś do Zakonu? By móc walczyć z Voldemortem
i pomścić jej śmierć?
Doskonale wiedziałam, ze taki był powód jednak powolne skiniecie Alastora tylko upewniło
mnie w moich przekonaniach. Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy gdy nagle mężczyzna
spojrzał na moją twarz i odezwał się. Na jego twarzy dalej widoczny był ból, jednak
teraz widziało w niej coś jeszcze. Coś, czego nie umiałam zidentyfikować.
- Jesteś do niej bardzo podobna – zdziwiłam się słysząc te
słowa, jednak pozwoliłam Alastorowi kontynuować – Zawsze radosna i wesoła, stawiasz
dobro innych na pierwszym miejscu. Tak samo jak ona. Była bardzo inteligentna i równie uzdolniona.
Myślałem, ze nigdy nie spotkam nikogo tak upartego jak ona. Nie przejmowała się
zdaniem innych i zawsze dążyła do celu. Miała w sobie tyle empatii... Dołączyła
do Zakonu w szóstej klasie. Już wtedy Dumbledore dostrzegał jej olbrzymi
potencjał. Wszyscy dostrzegali jak bardzo była wyjątkowa. Jesteś dokładnie taka
sama – powiedział patrząc mi prosto w twarz.
Wstrzymałam powietrze ale nic nie powiedziałam. Widziałam,
ze to co mówi Gbur jest dla niego ważne i nie zamierzałem mu przerywać.
Chciałam to usłyszeć. Chciałam go wysłuchać i zrozumieć, by móc mu pomóc.
- Kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy, wtedy u dyrektora,
kiedy dostał aż propozycje wstąpienia do Zakonu... Nie mogłem poprzeć tego
pomysłu. Zamiast Ciebie, widziałem ja sprzed wielu lat. W chwili gdy dołączyła
do Zakonu. Chciałem Cię powstrzymać. Nie chciałem by sytuacja się powtórzyła...
Ale nic nie mogłem poradzić. Ona się zgodziła. I ty również. Za każdym kolejnym
razem gdy się spotykaliśmy, poznawałem cię coraz lepiej i coraz bardziej mi ją przypominałaś.
Lili – zwrócił się do mnie poważnie. – Zrobię wszystko by nie spotkał Cię
dokładnie taki sam los jak ją.
Nie byłam w stanie wymusić z siebie ani słowa więc tylko
skinęłam głową na zgodę. Przez chwilę oboje milczeliśmy siedząc obok siebie, aż
po chwili przerwałam tą ciszę, zadając nurtujące mnie pytanie.
- Jak miała na imię?
- Rosalie.
Uśmiechnęłam się lekko do Gbura, po czym zapytałam:
- Jak się poznaliscie?
Na twarzy Alastora pojawił się szczery, choć nieco smutny
uśmiech. Ale zaczął opowiadać. Opowiedział mi całą historię. A ja czekałam i
uważnie słuchałam. W tym momencie poznałam zupełnie inne oblicze Moody’ego.
Młodego, ambitnego mężczyzny do szaleństwa zakochanego od pierwszego wejrzenia
w dziewczynie z która jechał do Hogwartu w tym samym przedziale. Na mojej
twarzy przez cały czas błąkał się uśmiech i nie mogłam pozbyć się uczucia deja
vu które mnie prześladowało. Jakbym znała już ta historię, choć w nieco
odmiennym wydaniu.
Kiedy Alastor skończył swoją opowieść, dochodziła już
trzecia po południu. Wstałam z miejsca i zaczęłam przygotowywać obiad. Auror
wstał w tym czasie i wyszedł na zewnątrz, zobaczyć ogród, dumę mojej mamy. Kiedy
wrócił, posiłek był już gotowy. Zaczęliśmy jeść rozmawiając beztrosko na proste
i neutralne tematy. Oboje przez cały czas błądząc myślami zupełnie gdzie
indziej. Przy historii opowiedzianej przez Moody’ego. Po zjedzony posiłku zebrałam
naczynia i szybko pozmywałam po czym zapytałam:
- To co teraz robimy? Jest już trochę za późno na trening,
nie uważasz?
- Oj, Evans, Evans... Na trening nigdy nie jest za późno –
odparł z szelmowskim uśmiechem Gbur – No chyba że się poddajesz i nie chcesz
się tego nauczyć – dodał z błyskiem w oku.
Prychnęłam oburzona.
- Oczywiście ze chcę się tego nauczyć. To gdzie będziemy trenować?
Gbur uśmiechnął się zadowolony, po czym skinął na mnie głową
i pokierować się w kierunku wyjścia.
- Chodź za mną - rzucił przez ramię, a ja z szerokim uśmiechem pobiegłam za nim.
***
Pull back the curtain
come on in.
Through the stain
glass windows of where I've been.
Some parts holy. Some
parts dark as sin.
The time has come to
take off my mask.
Watch the scars spill
secrets from my past.
This freak show won't
define who I am.
What I thought was all
of my life story.
Turns out it was only
just one page.
It's a new beginning,
I have got so much left to say.
I'm dying to breath in every moment.
I'm dying to make up for lost time.
I'm dying to let go and finally feel what real love is.
I'm dying to start this whole thing over.
I'm dying to see with brand new eyes.
I'm dying to love myself enough to just forgive.
I'm dying to live
Szłam właśnie w kierunku centrum, słuchając tej piosenki na
MP3. Ostatnio dość często słuchałam mugolskiego radia i powgrywałam na odtwarzacz kilka
najlepszych utworów. „Dying to live” było jedną z najlepszych piosenek jakie
usłyszałam. Pełna sprzeczności, ale piękna, z tekstem który niemal doskonale
odzwierciedlał moje uczucia.
- I'm dying to live – zanuciłam cichutko pod nosem.
Pomyślałam o Rosalie. Która, mimo że zginęła, wciąż była
żywa. Pozostając w myślach ludzi, którym była bliska. Uśmiechnęłam się lekko na
tę myśl. Bo mimo, ze odeszła, była tam gdzieś, daleko, wysoko nad nami. Na
pewno obserwowała nas z góry i czuwała nad Moodym, chroniąc go nawet po
śmierci.
Potknęłam się o wystający z ziemi kamień i moje rozmyślania uleciały
w siną dal. Szybko się pozbierałam i szłam dalej tym razem uważniej patrząc pod
nogi. Kierowałam się właśnie w stronę kina, chcąc jakoś zabić otaczającą mnie
zewsząd nudę. Minął już miesiąc wakacji. Wymieniałam listy z Dorcas i Ann oraz kilkukrotnie
spotkałam się z Jamesem i Syriuszem, ale nie widziałam ich już od ponad
tygodnia. Niemal cały tydzień spędziłam na treningach z Moodym i choć nadal nie
osiągnęłam zadowalających wyników , treningi dawały rezultat. Gbur był
widocznie zadowolony z moich postępów, choć starał się tego po sobie nie
pokazywać. Poznałam go jednak na tyle dobrze, by wychwycić jego ledwo
zauważalny dumny uśmiech, czy spojrzenie pełne satysfakcji. Mimo, ze wrócił do
pracy już jakiś czas temu i miał teraz wiele spraw na głowie, w dalszym ciągu
starał się mnie odwiedzać co najmniej trzy razy w tygodniu by pomóc mi w
treningach. W między czasie odwiedził mnie również Shawn. Spędził u mnie dwa
dni. Opowiadał o wynikach egzaminów i o tym, że drużyna Harpii zaprosiła go by
wstąpił do ich drużyny, na co chłopak przystał z przyjemnością.
Teraz jednak, szłam w kierunku kina, na jeden z najnowszych
filmów z Johnym Deppem w roli głównej. Dochodziłam właśnie na miejsce, gdy nagle,
tuż przede mną pojawiła się grupka dziewczyn, przez co natychmiast się
zatrzymałam. Przede mną stał najgorszy
babski gang jaki kiedykolwiek spotkałam. Dziewczyny były w moim wieku, poza
jedną. Emily Prevet. Chodziłam z nią do podstawówki i nigdy nie spotkałam
dziewczyny równie jędzowatej jak ona.
- No, no, no... Kogo my tu mamy... Czyżby Wielka Evans
wreszcie postanowiła zaszczycił nas swoją obecnością? – zapytała szyderczo Em.
Odsunęłam się o krok i szybko rozejrzałam wokół, jednak jak
na złość, nikogo nie było w zasięgu wzroku. Przełknęłam głośno ślinę po czym popatrzyłam
się niepewnie na stojąca przede mną bandę dziewczyn, żałując, że nie mam przy sobie różdżki. Choć to by i
tak nie wiele zmieniło, skoro i tak nie mogłam korzystać z magii poza
Hogwartem. Pozostało mi więc stać w miejscu i przyglądać się bezradnie, jak
Emily powoli do mnie podchodzi.
- No, no... Dawno się
nie widziałyśmy. Ostatni raz... W piątej klasie podstawówki, prawda? Chodzą
słuchy ze dostałaś się do jakiejś elitarnej szkoły. No, no... Brawo. Gratuluję.
Hmmm... Tak się zastanawiam... Bardzo się zmieniłaś od kiedy ostatnio się widziałyśmy
– stwierdziła, obchodząc mnie teraz dookoła i mierząc oceniającym spojrzeniem,
a ja stałam skamieniała, jak zwierzę przyparte do muru. – Muszę przyznać, że wypiękniałaś. Te rude
włosy, smukła sylwetka. No i oczywiście cudowne szmaragdowe oczy. Pewnie żaden
facet nie może ci się oprzeć co nie? – zapytała z drwiącym, przebiegłym
uśmieszkiem który przyprawił mnie o ciarki. – Ta twoja śliczna buźka, mnie
irytuje – stwierdziła, przypatrując mi się spod przymrużonych powiek.
Zadrżałam. Dziewczyny mnie otoczyły a ja właśnie zdałam
sobie sprawę z tego, jak bardzo byłam bezbronna bez różdżki. Nie wiedziałam co
mam zrobić. Zostałam otoczona i nie miałam jak uciec. Dreszcz niepokoju
ponownie przeszedł mi po plecach, gdy Em sięgnęła za pasek spodni i wyciągnęła
niewielki sztylet. Widząc przerażenie na mojej twarzy, roześmiała się
zadowolona z efektu, jaki wywarła na swoim przeciwniku. Albo może lepiej byłoby
powiedzieć, na swojej ofierze.
- No naprawdę, Evans... Nie mów mi, że boisz się takiego
małego nożyka. Przecież nie zrobi ci zbyt wielkiej krzywdy – powiedziała, a po
chwili się roześmiała, jakby powiedziała właśnie, jakiś wyjątkowo dobry żart. Może
dla niej, to faktycznie był żart...
Zadrżałam, gdy nóż musną mój policzek, a po chwili poczułam
jak coś ciepłego skapuje mi ze świeżej rany.
- Ech... Masz piękną krew. – wyszeptała Emily – Jest taka
żywa i ciepła. Ten intensywny kolor... A ta woń. Mmm... Aż człowiek ma ochotę zobaczyć
jej jeszcze więcej – wyszeptała, po czym zbliżyła sztylet do żyły pulsującej na
mojej szyi.
Syknęłam cicho gdy chłodny metal przeciął mi skórę. Wpatrywałam
się przerażona w otaczający mnie krąg. Puki tu byłam, nie mogłam się nawet
uzdrowić. Musiałam stąd uciec. Wyrwać się z tego kręgu nim się wykrwawię. Rana
na szyi pulsowała już tępym bólem, gdy krew większą stróżką wypływała z rany. Odsunęłam
się od Em i przyłożyłam rękę do rany, rozglądając się gwałtownie wokół i
modląc, by ktoś się tu pojawił.
- No nie wierzę... Evans... Boisz się? – zapytała Emily
podchodząc do mnie o krok z zadowolonym uśmieszkiem na twarzy i uniesionym na
wysokość moich oczu nożem.
Błagam. Ktokolwiek.
- Lily. Tu jesteś! Wszędzie cię szukałem! – rozległ się tuż
obok rozradowany głos.
Dziewczyny zamarły w pół ruchu, a ja odetchnęłam z ulgą
dziękując w myślach swojemu wybawcy, którym był...
- Syriusz – wyszeptałam cicho, patrząc z wdzięcznością na
przyjaciela.
- Wy... Wy się znacie? – zapytała zdumiona Emily.
- Oczywiście, że tak – odparł Black przechodząc pomiędzy
otaczającym mnie dziewczynami i obejmując mnie w talii. – Trudno żebym jej nie
znał, skoro to moja dziewczyna – dodał mrugając do mnie po huncwocku.
Natychmiast zrozumiałam co Syriusz miał na myśli i posłałam
mu rozradowany uśmiech. Dziewczyny nie odważą się mnie teraz zaatakować. Nie
kiedy ktoś inny je obserwuje. A już w szczególności nie przy moim własnym
chłopaku, który na pewno mnie obroni. Westchnęłam cicho, czując jak fale ulgi przetaczają
się po moim ciele i mocno przytuliłam się do Blacka.
Wokół nas zapanowało lekkie poruszenie i usłyszałam ciche
szepty rozmów, które po chwili ucichły, gdy Em zmierzyła ostrym spojrzeniem
swoje towarzyszki. Syriusz nie zwracał uwagi, na otaczającą nas bandę i z uwagą
przypatrywał się ranom na mojej twarzy, a gdy dostrzegł, że spomiędzy przyłożonych
do szyi palców wypływa krew, jego dłoń zacisnęła się w pięść.
- Idziemy – mruknął mi do ucha gniewnym tonem, po czym
pociągną mnie za sobą, wyprowadzając z kręgu dziewczyn. Po chwili zatrzymał się
jednak i odwrócił w kierunku moich prześladowczyń z pełnym napięcia, wściekłym
wyrazem twarzy – Jeżeli to się jeszcze kiedyś powtórzy, nikt nie powstrzyma
mnie od zemsty na całej waszej grupie.
Po tych słowach, odwrócił się na pięcie i pomaszerował z
powrotem w kierunku głównej ulicy, ciągnąc mnie za sobą. Kiedy zniknęliśmy za
zakrętem odetchnęłam z ulgą i wreszcie się odezwałam.
- Dzięki. Jeszcze chwila, a byłoby że mną krucho.
- Nie ma sprawy Ruda – odparł z uśmiechem na ustach. –
Zrobiłbym to dla Ciebie w każdej sytuacji – dodał, a ja uśmiechnęłam się
słysząc te słowa.
- Tym bardziej dziękuję. Ale na razie musimy znaleźć jakąś
łazienkę. Chciałabym przemyć rany, żeby nie wydało się zakażenie.
Syriusz skinął głową i ruszyliśmy w kierunku najbliższych
toalet. Trochę to porwało, ale kiedy byłam już na miejscu, szybko weszłam do
łazienki, zamykając się w niej od środka, by nie mógł do niej wejść żaden
nieproszony gość. Szybko stanęłam przed lustrem, a widząc ilość sączącej się z
ran krwi, jęknęłam przerażona. Nienawidziłam widoku własnej krwi. Potarłam
szybko łzę na nadgarstku, po czym położyłam dłoń na ranie na szyi. Kiedy ta się
zasklepiła, odetchnęłam z ulgą, gdyż już zaczynało mi się kręcić w głowie od
zbyt gwałtownego upływu krwi z organizmu. Po chwili, uleczyłam również ranę na
policzku. Kiedy już wszystkie obrażenia zniknęły, zajęłam się zmywaniem z ciała
zaschniętej krwi. Nie minęło pięć minut a byłam już gotowa. Wyszłam z łazienki
i natychmiast natknęłam się na stojącego przed nią Syriusza, który uśmiechnął
się radośnie na mój widok.
- Jak tam rany?
- W porządku. To były tylko powierzchowne zranienia –
odpowiedziałam, machnąwszy lekceważąco
ręka.
- Skoro tak, to wracajmy
do Ciebie. Umieram z głodu – stwierdził a ja głośno się roześmiałam.
- Co ty tu robiłeś? – zapytałam, w czasie drogi, kiedy
szliśmy ramie w ramie, w kierunku mojego domu.
- Przyjechaliśmy do ciebie Błędnym Rycerzem ale ciebie nie
było w domu więc postanowiliśmy cię tak na wszelki wypadek poszukać. A właśnie,
tak swoją drogą nie wspominaj Jamesowi, że
podałem się za twojego chłopaka, ok? Jakby się o tym dowiedział, to chyba by mnie
zabił.
Roześmiałam się szczerze akurat w momencie, gdy dotarliśmy
do mojego domu, gdzie pod drzwiami czekał już na nas James.
- Lily! - wykrzyknął
James podbiegając do mnie i mocno mnie ściskając.
- Au... Potter... Dusisz mnie – wychrypiałam.
- Wybacz Evans. Jesteś po prostu tak cudowna, że nie mogłem
się powstrzymać - powiedział z szelmowskim uśmiechem na twarzy, a ja posłałam
mu tylko w odpowiedzi rozbawione spojrzenie.
Z uśmiechem na ustach podeszłam do drzwi i otworzyłam je,
zapominając o nieprzyjemnym spotkaniu dzisiejszego dnia. Chłopcy weszli za mną
do przedpokoju i od razu ruszyli w stronę kuchni, zajmując miejsca przy stole.
- To co dzisiaj na obiad? – zapytał wesoło Potter, a ja
pokręciłam z politowaniem głową.
To będzie długi dzień...
I'm learning how to fly with a broken wings
-----------------------------------------------------------------------
Jest późno, jutro szkoła więc po prostu zostawię wam tu tak ten rozdział. Jakiekolwiek literówki w pierwszej części poprawie już jutro. Zachęcam do czytania i komentowania. Wiem ze rozdział nie wysokich lotów, chyba jeden z najgorszych stylowo jaki napisałam. Przepraszam :'(
Dziękuję za liczne komentarze i liczę na jeszcze wiele kolejnych. Pozdrawiam :-D
I'm learning how to fly with a broken wings
-----------------------------------------------------------------------
Jest późno, jutro szkoła więc po prostu zostawię wam tu tak ten rozdział. Jakiekolwiek literówki w pierwszej części poprawie już jutro. Zachęcam do czytania i komentowania. Wiem ze rozdział nie wysokich lotów, chyba jeden z najgorszych stylowo jaki napisałam. Przepraszam :'(
Dziękuję za liczne komentarze i liczę na jeszcze wiele kolejnych. Pozdrawiam :-D
Nie potrafię sobie wyobrazić młodego Moody'ego. ;-; Po prostu to jest za trudne.
OdpowiedzUsuńRozdział jest ciekawy. :D Jest okej. Szybko się czytało.
Jak widziałam słowo "gburowaty" to się uśmiechałam, bo moja sorka od angielskiego zamiast "gburowaty" to "grubowaty" mówiła. :D
Ja wiem, to może być trudne... Ale chciałam choć trochę przybliżyć jego historię...
UsuńWiem, że rewelacji nie ma, ale jeśli dało się przetrwać ten rozdział, to może nie jest wcale tak źle.
Dziękuję za komentarz i pozdrawiam :)
Jej! Nowy rozdział! Tak się cieszę, nieźle Ci trułam nie? ;P Podziękowałaś mi! Nie wiedziałam, że może mnie spotkać takie wyróżnienie. Rozdział genialny! Tylko... Lily nie mogła zupełnie ukryć rany po nożu (podczas wakacji nie może czarować) i James powinien ją (tą ranę)zobaczyć i się zmartwić. Pewnie się spytasz dlaczego nic nie mam do tego, że być może czarowała z Gburem, otóż Alastor jest pełnoletni i wtedy Namiar nie pokazuje, że czaruje nieletni, ponieważ myśli, że czaruje dorosły. Piękna historia Moodiego, popłakałam się. I była piosenka!!!
OdpowiedzUsuńBo widzisz Tygrysku moim zdaniem "Piosenka jest dobra na wszystko"
Twoja szalona, niemająca mózgu, natrętna czytelniczka, którą doceniłaś za wytrwałość w zasypywaniu Cię, Tygrysku komentarzami, która ciągle życzy weny i radzi jej (weny) szukać pod łóżkiem. Czyli jednym słowem
#Ew ;P
Sorry!! Jestem zapominalską czytelniczką i gapą. Przecież Lily ma w sobie krew jednorożców!!! Mogła się uzdrowić!!! Jestem głupia.
UsuńNa swoje usprawiedliwienie mogę dodać tylko to, że gdy czytam na komputerze to czasem pomijam linijki.
#Ew
PYTANKA!!! Cieszysz się, Tygrysku?
Usuń1.Czy Huncwoci i Huncwotki dowiedzą się o przyjaźni Alastor-Lily? Jeżeli tak to kiedy?
2.Czy Lily i James porozmawiają w końcu o pani w czerwieni i reszcie?
3. Czy dawne "przyjaciółki" Rudej pojawią się jeszcze w opowiadaniu?
4.Czy dowiemy się czego uczy Alastor Lily? Czy to, że nie wiemy, czego ją uczy jest ważne dla dalszej części opowiadania i kiedyś się o tym dowiemy?(No chyba, że uczy ej ciągle teleportacji w co nie do końca wierzę.)
5.Kiedy znowu pojawi się 'Złota'?
6.Czy Syri jest z Dor, a Remi z Ann, czy jeszcze nie, bo już się pogubiłam?
7.Czy Lilka jako Huncwotka będzie robiła kawały?
8.(Jeżeli na pytanie nr.7 odpowiedź jest twierdząca)Czy ludzie będą wiedzieć, że to Lils robi te kawały, czy będą obwiniali Huńćwoków?
9.A może Lily staje się nielegalnym animagiem i to w tym pomaga jej Pan Gbur?
Moim zdaniem rozdział był jak zawsze genialny, skąd Ty bierzesz te pomysły, dziewczyno!?!?
Pozdrawia i życzy mnóstwo weny Twoja szalona czytelniczka
#Ew
PS. Do teraz nie wiem jak Ty wytrzymałaś z moimi komentarzami pod wcześniejszym rozdziałem-miniaturką.
I kiedy rozdział?
Usuń#Ew
Złota to oczywiście Carmen.
UsuńCzy okaże się, że Rosalie była jakoś spokrewniona z Lilką?
UsuńTak!!! Wymyślam teorie spiskowe!!! ;P
#Ew
Tygrysku, żyjesz, czy umarłaś?
Usuń#Ew
Ej, Tygrys co się dzieje?
UsuńOd mniej-więcej pół miesiąca nie ma wpisów na blogu.
Martwimy się
#Ew
Czekam...
UsuńCzekam...
Czekam...
Czekam...
Czekam...
Czekam...
na.............................
ROZDZIAŁ Tygrysku
Życzę weny
#Ew
Cieszę się, że wreszcie cię usatysfakconowałam i pojawił się rozdział. Wiedziałam, że muszę ci podziękować. Bez ciebie ten rozdział nie pojawiłby się pewnie jeszcze przez długi czas. Ech...
UsuńCo do piosenki, to masz rację. Muzyka jest dobra na wszystko. Czy to w deszczu, czy w pogodzie, czy przy szczęściu, czy przy złamanym sercu...
Kochana zapominalska Ew... :P
Ok... To teraz czas na odpowiedzi na pytania jestem gotowa... Załóżmy :P
1. Tak, dowiedzą się... W sumie nie wiem jeszcze kiedy dokładnie, ale się dowiedzą. Możliwe gdy będzie to w czasie, gdy kiedyś tak Śmierciożercy zaatakują Hogwart. Może wcześniej. Zobaczę jeszcze.
2. Hmmm... Kiedyś muszą... Zrobią to prawdopodobnie na początku szóstego roku.
3. Oj taaak... Już nie mogę się tego doczekać. To będzie akcja :D ;)
4. Tak, dowiecie się już niedługo
5. Złota? Hmmm... Jeszcze nie wiem... Ale chyba właśnie wymyśliłam teorię spiskową na jej temat... Hihi XD
6. Syri z Dor tak, Ann i Lupin nie. Hm... Może faktycznie powinnam się skupić trochę bardziej i na nich.
7. Oczywiście że tak :D
8. Jeszcze nie wiem prawdę mówiąc. Zobaczymy jak to wyjdzie...
9. SZA! Nikt o tym nie wie, jasne!? ;) (myslę że to wystarczająca odp na twoje pytanie :P )
Cieszę się, że rozdział ci sie spodobał. Pomysły? Nie wiem... Tak jakoś przychodzą... A jest ich jeszcze o wiele, wiele więcej ;) Mam nadzieję, że one również ci się spodobają :D
Nie było to trudne... Dodawały mi skrzydeł i przyznam, że chciałam ich wiecej XD
I nie, Rosalie nie jest spokrewniona z Lils i owszem, żyję i mam sie świetnie wyłączajac szlaban na kompa i ogólnie na wszystko za złe oceny, wiec niestety trochę na rozdział jescze poczekasz... Ale postaram się trochę popisać na telefonie w Wordzie i może uda mi sie coś za jakiś czas wstawić.
Pozdrawiam cię nienormalna Ew :P
Jeju dzięki, że odpisałaś bo ja już zaczęłam się martwić
Usuń#Ew
Wiem, przepraszam że tyle nie odpisywałam. Właściwie to kiedyś nawet zaczęłam, ale potem mi się to usunęło a ja nie miałam akurat czasu żeby to znów pisać. Przepraaaaszam :'(
UsuńA teraz: jak możesz być POWIEDZMY GOTOWA!!! na odpowiadania na moje pytania?!?!
UsuńPoza tym, jak Ty wytrzymałaś z moimi komentarzami pod miniaturką nr.5???
I jeszcze jedno: jak wymyślałam sobie te wszystkie nazwy w pierwszym komentarzu to zapomniałam o jednym: ja NIE jestem nienormalna:D ja jestem NORMALNA inaczej, ale normalna:P
I mam jeszcze jedno OSTATNIE pytanko[-Jesteś pewna, że to ostatnie? -TAK!!! -Ale jesteś tego pewna? -Tak!? -Ale jesteś tego na pewno pewna? -Tak?? -Tak na sto procent? -No dobra mózg mam tego dosyć, CZEGO TY ODE MNIE CHCESZ? -Prawdziwej odpowiedzi na pytanie czy jesteś pewna, że to ostatnie pytanie? -Tak na serio? -Tak!!! -No to... -NIE ZACZYNA SIĘ ZDANIA OD NO!!! -Okej, okej nie jestem pewna, że to jest ostatnie pytanie! Teraz lepiej? -O wiele lepiej:D]:Jak zacząć pisać? W sensie, bo ja mam w głowie fajną historię, która niestety nie ma początku. Znaczy ja wiem, że chcę ominąć opowieść o klasach od 1 do 5 (to też ma być o Huncach, więc jeżeli uda mi się zacząć i nie będę wstydziła się tego pokazać ludziom do czytania to oczywiście wyślę Ci adres(i tak nie będę Ci dorastała do pięt))ale nie wiem jak zacząć. To znaczy mam dwa pomysły: 1.opowiadanie ma Prolog, którego akcja dzieje się w wakacje przed pojechaniem do Hogwartu, czyli 6 lat przed pierwszym rozdziałem
2.logiczne, że bez tego Prologu.
Jak myślisz, która opcja jest lepsiejsza(lepsza:P)
#Ew
PS.To w nawiasie kwadratowym to moja kłótnia z moim mózgiem. Zaczyna mózg:P
Ech... Jak ja dobrze znam te kłótnie z własnym mózgiem :P
UsuńHmm... Właściwie to nie wiem... Choć już kilkakrotnie czytałam różne opowiadania gdzie prolog to był właśnie taki powrót do dzieciństwa bohaterów a rozdziały już o ich dorosłym życiu. Moim zdaniem taki Prolog 6 lat wcześniej nadaje opowiadaniu sporo klimatu i jest dobrym wprowadzeniem, więc tak właściwie to ja jestem na tak :D
I jak tylko to napiszesz, to natychmiast mi podeślij :D Na pewno przeczytam XD
http://chaosihuncwoci.blogspot.com/
UsuńMam nadzieję, że Ci się spodoba Tygrysku.
Napisz co o
myślisz o Prologu, czy podoba Ci się mój styl pisania i takie tam.
Tak to nadal ja. Twoja normalna inaczej czytelniczka
#Ew
Ten komentarz został usunięty przez autora.
UsuńWow, sama robiłaś szablon, czy ktoś i zrobił?
UsuńJest piękny!!!
Prawda, że cudowny!?
UsuńJestem w nim zakochana. Nie wiem czego chciałam, ale to zdecydowanie przerosło oczekiwania... <3 kocham ten szablon
Nie, nie ja, choć przyznam, że bym chciała :P Jest śliczny. Ale ja i CSS jakoś się nie dogadujemy... Niestety :\
Nie... Szablon robiła Nath Powell z Księgozbioru Hogwartu... <3
zapraszam na nowy rozdział, o który prosiłaś i przepraszam, że tak późno.
UsuńZnowu szlaban? Bo dodałam 12 dni temu pierwszy rozdział.
UsuńJestem Ew, jestem :) Wiem, widziałam rozdział i czytałam :D Ale na telefonie czytałam i nie chciałam komentować z innego konta :D A potem zapomniałam. Przepraszam. Obiecuję, że skomentuję :D
UsuńTygrysku, coś się stało??
UsuńTęsknimy 😢😢
Miłego dnia kochana
Czy tam wieczoru
Czy tam nocy
Bo nie wiem kiedy to czytasz
Informuję, że na nerdy-ocenkujo ukazała się ocena Twojego bloga.
OdpowiedzUsuńPozdrawiam gorąco,
maxie
O jejku.
OdpowiedzUsuńO rajusiu.
Jak mogłam tak się spóźnić.
Podoba mi się ten rozdział.
Ale tak długą miałam przerwę w czytaniu tego, że już nie pamiętam... Kim jest Shawn? I który rok oni skończyli? Szósty?
A, i dziękuję mocno za dedyka. To mega miłe, że jednak pamiętasz o komentarzach, o których ja dawno zapomniałam c:
Weny życzę, bo to się zawsze przyda
~lula
Skończyli piąty i teraz będą zaczynać szósty. Nie ma za co... Twoje komentarze mnie mocno zmotywowały. Dziękuję :D
UsuńPRZEPRASZAM TIGRA
OdpowiedzUsuńNo ja myślę Ass... Nununu... Zła Ass... Bardzo zła... Wstydzić sie powinnaś wiesz... Nie odzywać sie tyle... Toż to skandal! Ech... Ale i tak cię uwielbiam, wiesz co nie? ;)
UsuńTIGRA super piszesz. Znalazłem twoje opowiadanie wczoraj rano i trudno mi było sie od niego oderwać (a ze byłem chory to nie musiałem tego robić😀) Opowiadanie szybko i lekko sie czyta i ciekawie prowadzisz akcje.
OdpowiedzUsuńŻyczę dużo dużo weny i pozdrawiam.
PS.
Kiedy NEXT :D ???
Moja pierwsza reakcja po przeczytaniu komentarza to było: "Ojoj. Ojoj... Ojoj!" Dziękuję ci bardzo, nawet nie wiesz, ile takie słowa dla mnie znaczą. Jestem ci bardzo wdzięczna. I cieszę się bardzo, że opowiadanie ci się spodobało. Bo choć piszę je w równym stopniu dla siebie, to jednak jest ono przede wszystkim dla was. Dlatego dziękuję bardzo. Udało ci się wywołać na mojej twarzy prawdziwy uśmiech, za co jestem bardzo wdzięczna :)
UsuńCo do następnego rozdziału, to niestety, nie mogę się wypowiedzieć. Wiem jedynie że najprawdopodobniej będzie już nawiązywał do kolejnego roku i zakończenia wakacji. Mam nadzieję, że uda mi się go szybko napisać, byś nie musiał długo czekać.
Dziękuję jeszcze raz i również pozdrawiam :)
Wreszcie rozdział! *-*
OdpowiedzUsuńEnigma
tojestwlasniemagiahogwartu.blog.pl <----- pożegnanie na blogu. Wpadnij, pociesz mnie daj chociaż kopa w dupe , bo mi smutno :(
I dawaj wreszcie nowy rozdział , bo zwariuje!
Kiedy nowy rozdział?
OdpowiedzUsuńJeszcze nie wiem, wybacz, ale postaram się, żeby byl niedługo, choć mam niestety ostatnio sporo na glowie, między innymi prezent dla chłopaka, który urodziny ma za dwa dni, a ledwo go zaczęłam i jestem w lesie i nie wiem, kiedy mam to zrobić bo mam plany na jutro i pewnie nie znajdę ani chwili, a doba na moje nieszczęście trwa tylko 24 h choć mim zdaniem choć na teraz mogłaby potrwać z 72h, żebym mogła wyrobić się ze wszystkim. W każdym razie 30 będę już miała trochę wolnego i choć trzeba będzie się sporo pouczyć, to mimo wszystko i tak powinnam znaleźć czas na naskrobanie czegoś.
UsuńPozdrawiam :D
Tigra ;)
Cudowny jest ten nowy szablon! :D
OdpowiedzUsuńTeż jestem nim zachwycona, uwierz mi ;)
UsuńGDZIE ROZDZIAŁ?!!
OdpowiedzUsuńTen jest świetny 😊
Hej, Tigra!
OdpowiedzUsuńCały czas jestem z Tobą, pamiętaj! <3
Hej Tygrysku. Kiedy kolejny rozdział ??:D
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńHej!
OdpowiedzUsuńJestem nową czytelniczką!
Dopiero wczoraj odkryłam i przeczytałam Twojego bloga.
Dziewczyno, masz wielki talent!
Pisz dalej!
Gerly
O mój Boże jutro mija rok. A Ty nadal nic nie wstawiłaś.
OdpowiedzUsuń~lula
Hej!
OdpowiedzUsuńŻyjesz? Brakuje mi Twoje opowiadania. Czekam na ciąg dalszy.
Ale udało się w końcu i nowy rozdział już jest 😁
UsuńWracam do domu i biorę się za czytanie :D
Usuń